29 kwietnia od wielu lat obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Tańca

„Taniec sprawia, że mrużymy oczy z zachwytu

i znowu je szeroko otwieramy, by patrzeć

z napiętą uwagą na wszystko,

co się dzieje na scenie”  - Lukian z Samosate – „Dialog o tańcu”

Taniec jest zjawiskiem kultury, nad którym badania trwają już od bardzo dawna (1600 lat p.n.Ch). Pierwszą motywacją człowieka do tańczenia, była konieczność nawiązania kontaktu z innymi członkami grupy plemiennej, radzenia sobie z tajemniczymi siłami natury, istotami nadprzyrodzonymi oraz wrodzona potrzeba ekspresji ruchowej. Później taniec zaczęto wykorzystywać w celach praktycznych, sądzono że poprzez rytmiczne układy ruchów rytualnych można uzyskać zdrowie, płodność, większy urodzaj i połów, zwycięstwo, a nawet nawiązać kontakt z bóstwem. Taniec zaczął służyć celom kultowym, był wyrazem religijnego życia człowieka. Wraz z rozwojem cywilizacji ludzkich, rozwija się stosunek tychże do tańca, zmieniają się cele, motywy i treści oraz oczekiwania z nim związane.

U schyłku kultury greckiej taniec coraz bardziej ulega sekularyzacji, zaczyna być wykonywany przed publicznością, coś przedstawia, bawi, staje się rozrywką. W epoce średniowiecza kultura taneczna ulega osłabieniu, tańczy się tylko podczas potajemnych misteriów, zabaw wiejskich, czy w trakcie uroczystości rycerskich. Renesans to rozkwit tańca głównie na dworach władców, tańczy się tam dla przyjemności i podziwia innych tancerzy. W tym okresie zaczęły właśnie wyodrębniać się dwa sposoby obcowania z kultura taneczną: taniec towarzyski, ludowy, wykonywany na własne, regionalne potrzeby i taniec widowiskowy, artystyczny, tworzony, by inni go oglądali.

Do dzisiaj lubimy tańczyć i chętnie oglądamy tańczących, w obydwu przypadkach współtworząc i rozwijając kulturę taneczną.